Metoda zapłodnienia pozaustrojowego budzi w Polsce wiele kontrowersji, w szczególności wśród środowisk prawicowych. Tymczasem już co trzecia młoda kobieta w Polsce w przypadku problemów z zajściem w ciążę zdecydowałaby się w pierwszej kolejności na skorzystanie z zaawansowanych metod wspomaganego rozrodu, np. in vitro.[1]
Świadomość in vitro w Polsce rośnie z roku na rok. Na pewno dużą rolę w tym procesie odegrał rządowy program refundacji in vitro. Niestety w naszym kraju wciąż nie ma regulacji prawnych, które podniosłyby zaufanie pacjentów do klinik wykonujących zabiegi in vitro – powiedział dr Grzegorz Mrugacz, dyrektor medyczny Kliniki Leczenia Niepłodności „Bocian”.
Polska jest jedynym krajem, który stosując metodę in vitro, nie dostosował przepisów prawa z nią związanych do dyrektyw Unii Europejskiej. Pierwsze z nich nasz kraj powinien wprowadzić już w 2006 roku. Komisja Europejska wielokrotnie upominała Polskę, a w tym roku skierowała sprawę do Trybunału Sprawiedliwości, który może zasądzić karę dzienną w wysokości 200 tys. złotych za każdy dzień zwłoki z wprowadzeniem odpowiednich regulacji.
Tymczasem projekt ustawy o leczeniu niepłodności spotkał się z krytyką niemal wszystkich środowisk, począwszy od Polskiego Towarzystwa Ginekologów, poprzez Ministerstwo Sprawiedliwości oraz Głównego Inspektora Danych Osobowych. Najostrzej zareagowały środowiska prawicowe i katolickie, zwracając uwagę, że leczenie niepłodności nie ogranicza się do in vitro.
Naprotechnologia szansą dla katolików?
Niemal połowa Polek w przypadku problemów z zajściem w ciążę zastosowałaby w pierwszej kolejności metody naturalne, czyli tzw. kalendarzyk małżeński.
Metody naturalne oczywiście wspomagają poczęcie, jednak nie są w stanie rozwiązać problemu niepłodności. Dlatego, jeśli przez pół roku współżycia w czasie owulacji nie udaje się uzyskać ciąży, para powinna zgłosić się do lekarza specjalisty z dziedziny niepłodności – mówi dr Grzegorz Mrugacz.
Natomiast co piąta Polka zdecydowałaby się w takiej sytuacji na naprotechnologię. Metoda
ta, akceptowana i popierana przez Kościół katolicki – polega na diagnozowaniu i leczeniu niepłodności poprzez prowadzenie dokładnych obserwacji kobiecego organizmu. Dopuszcza mi.in. stosowanie histeroskopii oraz interwencje chirurgiczne w obrębie narządów rodnych kobiety, rezygnując
z zaawansowanych metod wspomaganego rozrodu.
Każdy lekarz specjalizujący się w leczeniu niepłodności jest w rzeczywistości naprotechnologiem.
Od lat środowisko stosuje te same metody diagnostyki i leczenia. Różnica polega na tym, że po ich wyczerpaniu informujemy pacjentkę, że tymi sposobami nie uda się jej uzyskać ciąży i proponujemy bardziej zaawansowane metody, na które oczywiście nie musi się zgadzać, jeśli jest to sprzeczne z jej sumieniem – mówi dr Grzegorz Mrugacz.
Według danych Światowej Organizacji Zdrowia, co najmniej 60-80 mln par na świecie jest dotkniętych problemem bezdzietności. Przyjmuje się, że w krajach wysoko rozwiniętych ten problem dotyczy od 10 do 15% par w wieku prokreacyjnym. Szacuje się, że w Polsce około 1,2-1,3 mln par może być dotkniętych niepłodnością, a 15 tys. wymaga leczenia metodą wspomaganego rozrodu. Od 2013 roku in vitro jest refundowane w ramach rządowego programu. Kwalifikowane są do niego kobiety poniżej 40. roku życia z rozpoznaniem niepłodności udokumentowanym nieskutecznym leczeniem przez okres co najmniej 12 miesięcy. Każda z par ma prawo do podjęcia trzech prób zapłodnienia in vitro. Program realizuje obecnie 31 klinik.
Więcej informacji na temat rządowego programu refundacji in vitro: www.refundacjainvitro.pl.
[1] Raport został opracowany na podstawie badań Interaktywnego Instytutu Badań Rynkowych na zlecenie Kliniki Leczenia Niepłodności „Bocian” Analizą objęto grupę 269 kobiet w wieku 18-35 lat. Struktura próby została skorygowana przy użyciu wagi analitycznej tak, by odpowiadała strukturze polskich kobiet w wieku 18-35 lat pod względem kluczowych cech związanych z przedmiotem badania. Przy konstrukcji wagi uwzględniono zmienne społeczno-demograficzne takie jak płeć, wiek, wykształcenie oraz wielkość miejscowości zamieszkania, a także zmienne związane z szeroko pojętym stylem życia.